Podgląd wersji

MĄDRZE KOCHAJ SWOJE DZIECKO

Kiedy dziecko przychodzi na świat, matka kocha je bezwarunkowo. Miłość do dziecka bardzo często połączona jest z troską o niego, co za tym idzie pojawia się lęk, że może stać mu się krzywda. Zaczynamy je chronić przed zagrożeniami i nie ma w tym nic złego. Problem pojawia się wówczas, gdy czyhające niebezpieczeństwa widzimy przesadnie. Chroniąc swoją pociechę nie pozwalamy jej na wiele aktywności. Żeby nie biegało za szybko, bo się przewróci albo spoci, a to grozi albo raną albo przeziębieniem. Żeby się nie huśtało za wysoko, bo spadnie. W trakcie jazdy na rowerku jesteśmy tuż obok, żeby się nie przewróciło mimo, że radzi sobie nieźle na rowerze. Drżymy, gdy bierze nożyczki do ręki, żeby wyciąć coś z papieru. Przecież może się skaleczyć lub wybić oko. Najlepiej wyciąć za niego, będzie bezpieczniej. Rodzic koncentrujący się na dziecku z biegiem czasu nie tylko wyręcza je we wszystkich obowiązkach, ale również zaczyna organizować mu życie i podejmować za nie decyzje.
Nadopiekuńczość doprowadza do zahamowania rozwoju młodego człowieka i sprawia, że doświadcza on problemów z emocjami. Stałe wyręczanie powoduje, iż dziecko staje się nieporadne, co uwidacznia się na etapie dzieciństwa, a w dorosłym życiu przeradza się w problemy z adaptacją czy podejmowaniem decyzji oraz zależności od drugiego człowieka. Pojawia się wówczas zaniżone poczucie własnej wartości. Nadmierna opieka tłumi w młodym człowieku poczucie indywidualności i niezależności, a także uniemożliwia dziecku prawidłowy rozwój. Ograniczenie samodzielności skutkuje w efekcie zaburzeniem procesu psychospołecznego dziecka, co może prowadzić do izolacji, egocentryzmu czy przejawów agresji. W rezultacie mogą pojawić się kłopoty w szkole, ponieważ takie dzieci nie potrafią zarządzać własnymi emocjami. Nierzadko mają problemy z nawiązywaniem przyjaźni i gorzej radzą sobie z nauką. Nadopiekuńczość jest uznawana przez psychologów za łagodną formę krzywdzenia dziecka, ponieważ stanowi silny hamulec w jego rozwoju psychospołecznym, powodując trwałe zaburzenia w funkcjonowaniu w wieku dorosłym. Kochając swoje dziecko pozwólmy mu na więcej samodzielności, na uczenie się na błędach, dajmy możliwość podejmowania decyzji i ponoszenia konsekwencji za błędne decyzje. Przygotujmy je do dorosłego życia, które nie jest łatwe.
Pozdrawiamy serdecznie
Dominika Ziółkowska- psycholog szkolny
Iwona Olszewska- pedagog szkolny

Niemal każdy rodzic chce, aby jego dziecko było mądre, samodzielne, umiało sobie radzić w trudnych sytuacjach itd. Mamy wobec naszych dzieci pewne oczekiwania i dlatego, gdy dziecko nie jest takie, lub nie postępuje tak, jak oczekujemy zaczynamy negatywnie oceniać jego wybory czy postępowanie. Oczywiście udzielanie dziecku wskazówek, negowanie pewnych zachowań jest ważnym elementem procesu wychowawczego i tego nie jesteśmy w stanie wyeliminować. Należy jednak pamiętać, aby krytykować zachowanie dziecka, a nie samo dziecko.
Ciągła krytyka niekoniecznie doprowadzi do przewidzianej przez nas zmiany zachowania, może przynieść zupełnie odwrotne skutki. Psycholodzy uważają, że ciągła krytyka nie jest motywująca. Raczej zniechęca i wytwarza przekonanie, że cokolwiek nie zrobię i tak będzie źle. Co w konsekwencji może doprowadzić do zaniżenia samooceny, złości i smutku, utraty wiary we własne siły, wycofania, a nawet zaburzeń lękowych.
Rodzic powinien wyrazić swoje zdanie i zająć stanowisko oraz powiedzieć, czego oczekuje ale powinien unikać sformułowań krytykujących i oceniających, z negatywnym wydźwiękiem typu: jesteś leniem, bałaganiarzem, fajtłapą, jesteś głupi itd . Im młodsze dziecko, tym gorszy skutek osiągniemy, gdyż dziecko zaczyna patrzeć na siebie przez pryzmat naszych ocen i zaczyna wierzyć, że takie właśnie jest.
Pamiętajmy, że pochwały działają na dziecko bardzo motywująco. Chwalenie jest budujące i miłe nie tylko dla dzieci. Docenienie tego, czego dokonało, co zrobiło lub też co zamierza zrobić nasze dziecko, powoduje tworzenie poczucia własnej wartości i wiary we własne siły, staje się też motywacją do dalszych działań.
Pozdrawiamy serdecznie
Dominika Ziółkowska- psycholog szkolny
Iwona Olszewska- pedagog szkolny

 

 

ZASADY ZACHOWANIA PODCZAS LEKCJI ZDALNEJ

1. Zachowaj kulturę osobistą w mowie i piśmie.

2. Wycisz mikrofon, włącz wtedy, kiedy będzie Twoja kolej.

3. Zgłoś się do odpowiedzi podnosząc „łapkę”.

4. Bądź punktualny, lekcje odbywają się zgodnie z planem.

5. Nie pisz z kolegami podczas lekcji, to nie jest prywatny czat, czat przedmiotowy służy do nauki.

6. Nie obrażaj innych, nie używaj wulgaryzmów, nie wstawiaj gifów.

7. Twoje zachowanie podczas lekcji, wpływa na ocenę z zachowania.

8. Przygotuj się do zajęć: miej podręcznik, zeszyt przedmiotowy, zeszyt ćwiczeń, potrzebne przybory.

9. Dołącz do lekcji, o wyznaczonej godzinie spotkania.

10. Wykorzystaj przerwy na odpoczynek i załatwienie swoich potrzeb (np. zjedz posiłek , skorzystaj z toalety).

ZDALNE NAUCZANIE - BEZPIECZNE ZACHOWANIE DLA MOJEGO ZDROWIA

1. PRZED ZAJĘCIAMI:
- rozgrzej mózg - poćwicz „leniwe ósemki”, zrób „pajacyki”,
- przygotuj wygodne miejsce do pracy,
- zadbaj o właściwą postawę podczas siedzenia - to ważne,
- pamiętaj: w łóżku jest wygodnie, ale nie podczas lekcji,
- zadbaj o to, by wszystko, co potrzebne, było pod ręką.

2. W PRZERWIE MIĘDZY LEKCJAMI:
- odejdź od ekranu komputera,
- przewietrz pokój, w którym pracujesz,
- spójrz przez przynajmniej 20 sekund na coś, co jest w odległości 6 metrów,
- najlepiej, gdyby ten punkt, na który patrzysz, miał kolor zielony,
- zjedz przekąskę, napij się wody,
- skorzystaj z toalety.

3. PO LEKCJACH:

- ODPOCZNIJ! Odejdź od komputera i ekranu telefonu,
- zrelaksuj oczy i ciało,
- jeśli możesz - wyjdź na spacer.

4. PO ODPOCZYNKU:

- odrób lekcje,
- oddaj się ROZRYWCE, najlepiej takiej, która nie potrzebuje wykorzystania komputera ani telefonu; dość już się nasiedziałeś/nasiedziałaś przed ekranem.

Życzymy sukcesów w pracy zdalnej.
Iwona Olszewska - pedagog
Dominika Ziółkowska - psycholog

5 listopada 2020

Depresja u dzieci i młodzieży jak sobie z nią radzić?