Integracja

• Aktualności
• Nauczyciele wspomagający

Nasza szkoła to szkoła z klasami integracyjnymi. Pierwsza klasa integracyjna powstała w roku 2011. 

Termin  integracja

Termin integracja pochodzi od łacińskiego integrare, „scalić” i oznacza proces tworzenia się całości z jakiejś części, zespalania poszczególnych elementów w całość. Sposobem realizowania idei integracji w edukacji jest tworzenie klas integracyjnych, które umożliwiają włączenie dzieci z niepełnosprawnościami w społeczność dzieci pełnosprawnych, a tym samym rozwinięcie między tymi dziećmi pozytywnych więzi emocjonalno-społecznych.

Klasa integracyjna
W klasie integracyjnej realizowany jest taki sam program nauczania jak w pozostałych klasach.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami do klasy integracyjnej uczęszcza do 5 uczniów posiadających „Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego” wydane przez Poradnię Psychologiczno-Pedagogiczną.
Klasa integracyjna może liczyć do 20. uczniów.
W klasie integracyjnej pracuje równocześnie dwóch nauczycieli - nauczyciel przedmiotu i nauczyciel współorganizujący kształcenie integracyjne (nazywany nauczycielem wspomagającym).

Uczniowie ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi
Uczniowie posiadający „Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego” (nazywani także uczniami ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi) uczęszczają na zajęcia dydaktyczne wraz z uczniami pełnosprawnymi w ramach obowiązującego w danej klasie planu lekcji.
Oprócz uczestnictwa w zajęciach z klasą, mają zapewnione dodatkowe zajęcia na terenie szkoły najczęściej w wymiarze dwie godziny tygodniowo. W zależności od potrzeb mogą to być zajęcia logopedyczne, socjoterapeutyczne, rehabilitacja ruchowa, rewalidacja z psychologiem i inne zalecone przez Poradnię Psychologiczno-Pedagogiczną

„Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego” to nie to samo co „Orzeczenie o niepełnosprawności”
W Polsce mamy podwójny system orzekania o niepełnosprawności dzieci i młodzieży. Wydawane są dwa osobne dokumenty!
• Poradnie Psychologiczno-Pedagogiczne wydają „Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego”, to orzeczenie rodzic przedkłada w szkole (lub innej placówce oświatowej).
• Miejskie/Powiatowe Zespoły ds. Orzekania o Niepełnosprawności wydają „Orzeczenia o niepełnosprawności” które nie odnoszą się do edukacji, dają one dziecku i rodzicom prawo do korzystania z pomocy o charakterze materialnym np. prawo do korzystania z terapii, rehabilitacji i turnusów rehabilitacyjnych dofinansowanych przez PFRON, możliwość ubiegania się o dofinansowanie do zakupu pomocy i sprzętów rehabilitacyjnych.
Mając „Orzeczenie o niepełnosprawności” dziecka, rodzice muszą wystąpić do Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej z wnioskiem o wydanie „Orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego”. Niepełnosprawność nie musi oznaczać trudności w nauce, a więc konieczności kształcenia specjalnego, niektóre dzieci uznane za niepełnosprawne przez Powiatowy/Miejski Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności nie dostaną „Orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego”, na przykład dzieci ze schorzeniami metabolicznymi, układu pokarmowego, oddechowego.

Rodzaje orzeczeń o potrzebie kształcenia specjalnego
Poradnie Psychologiczno-Pedagogiczne wydają „Orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego” dzieciom z niepełnosprawnościami oraz zagrożonym niedostosowaniem społecznym i niedostosowanym społecznie.
Dla dzieci i młodzieży z niepełnosprawnościami „Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego” może być wydane, ze względu na:
• niepełnosprawność intelektualną (w stopniu lekkim, umiarkowanym, znacznym),
• niesłyszenie i słabe słyszenie,
• niewidzenie i słabe widzenie,
• autyzm, w tym z Zespół Aspergera,
• niepełnosprawność ruchową, w tym z afazję,
• niepełnosprawność sprzężoną, wtedy, gdy u dziecka występuje więcej niż jedna z powyższych przyczyn, z których każda osobno kwalifikuje je do uzyskania „Orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego” z tytułu niepełnosprawności.

Niektórzy rodzice powstrzymują się z pójściem z dzieckiem do Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej. Czy postępują słusznie?
Pokutująca wciąż w polskim społeczeństwie obawa przed wizytą u psychologa powoduje, że rodzice wstrzymują się z poddaniem swojego dziecka diagnozie rozwojowej. Nie pomaga w tym fakt, że orzeczenia wydawane przez Poradnie Psychologiczno-Pedagogiczne mają bardzo niefortunną nazwę: „Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego”, która to nazwa w polskim społeczeństwie kojarzy się ze szkolnictwem specjalnym dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną czyli według dawnego nazewnictwa niedorozwiniętych umysłowo. Nic bardziej mylnego, przecież takie orzeczenia wydawane są także dzieciom bardzo inteligentnym.
Decyzja o pójściu z dzieckiem do Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej należy wyłącznie do rodziców/opiekunów prawnych dziecka. Szkoła tego nie zrobi, nie ma takiej kompetencji.
Poradnie Psychologiczno-Pedagogiczne przeprowadzają diagnozę z zachowaniem pełnej dyskrecji, a jej wyniki (orzeczenie/opinię) wydają tyko rodzicom/opiekunom prawnym dziecka.
Rodzic może przynieść orzeczenie/opinię do szkoły, ale nie musi. Od rodzica zależy, czy szkoła dowie się o tym, że przeprowadzono diagnozę i jaki jest jej wynik.
„Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego” jest dokumentem, który pozwala szkole na uruchomienie pełnego zakresu pomocy dziecku. Dzięki tej pomocy dziecko będzie mogło się poprawnie rozwijać, a jego dysfunkcje nie będą się pogłębiały.
Każde dziecko posiadające „Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego” wydane przez Poradnię Psychologiczno-Pedagogiczną ma opracowywany w szkole „Indywidualny Program Edukacyjno-Terapeutyczny” (IPET) uwzględniający jego predyspozycje i możliwości edukacyjne. W programie tym zawarte są cele, metody i formy wykorzystywane do pracy z dzieckiem o specjalnych potrzebach edukacyjnych. IPET tworzony jest przez zespół, w którego skład wchodzą nauczyciele oraz specjaliści pracujący z dzieckiem. Każdy IPET po zakończonym semestrze jest poddawany ewaluacji, czyli „Wielospecjalistycznej Ocenie Poziomu Funkcjonowania Ucznia”.

Co zyskują dzieci zdrowe uczące się w klasie integracyjnej
Rodzice dzieci zdrowych często mają obawy przed tym, aby ich dzieci uczęszczały do klas integracyjnych. Boją się między innymi, że poziom nauczania może być zaniżony. Tego typu obawy nie mają jednak pokrycia w rzeczywistości która pokazuje, że nauka w klasie integracyjnej jest korzystna także dla dzieci zdrowych. Często uczniowie z takich klas uzyskują lepsze wyniki, w klasie integracyjnej realizowany jest taki sam program nauczania jak w pozostałych klasach, klasa liczy mniej uczniów, a opiekę sprawuje nie jeden a dwóch nauczycieli. Uczniowie z niepełnosprawnościami, to często (wbrew panującym stereotypom) dzieci bardzo inteligentne. Dzieci zdrowe w klasie integracyjnej niejako przy okazji uczą się bardzo dobrych postaw społecznych: empatii, tolerancji, wrażliwości, otwartości i akceptacji. Klasy integracyjne są cząstką nowoczesnej, twórczej i przyjaznej szkoły.

Opracowała dr Ewa Ćwikiel - nauczyciel wspomagajacy w klasie 4a